Φτύνουμε τ' αγκίστρι και βλέπουμε

Την ώρα της κρίσης απαιτείται νηφαλιότητα.

Πράγματι οι μεγαλοεκδότες -εάν μπορούσαν- θα ήθελαν συγκυβέρνηση. 'Ετσι η κρίσιμη ομάδα στο ενιαίο κοινοβουλευτικό μπλοκ στήριξης μιας συγκυβέρνησης θα ήταν οι... δικοί τους.

Μπομπολικοί ΝΔ και μπομπολικοί ΠΑΣΟΚ λχ θα είχαν σημαντικότερο λόγο από σκέτους ΠΑΣΟΚ και σκέτους ΝΔ του μπλοκ.

Εδώ κοντά και ο ξένος παράγοντας: αμερικανοτσολιάδες ΝΔ και αμερικανοτσολιάδες ΠΑΣΟΚ είναι σημαντικότερη ομάδα από τους σκέτους αμερικανοτσολιάδες του ενός ή του άλλου κόμματος.
Αυτά όμως είναι σχέδια επί χάρτου.

Το κρίσιμο είναι ότι σήμερα κανένα κόμμα, και λέγοντας κανένα εννοώ κανένα, δεν μπορεί να χαράξει μια γραμμή διεξόδου από την κρίση στηριγμένη στις λαϊκές δυνάμεις.

Ανήμποροι, άβουλοι και δειλοί αντάμα
ζουν προσμένοντας ένα θάμα.
Ή στην καλύτερη περίπτωση αμύνονται, ελπίζοντας ότι από... θεού θα έρθουν καλύτερες μέρες που θα έχουν φώτιση!

Ας ξεκαθαρίσουμε κάπως το τοπίο:

Η ΝΔ δεν μπορεί. Μια κυβέρνηση - οπερέτα δεν διορθώνεται. Ένας ανασχηματισμός μπορεί να είναι πρόσκαιρη, συγκυριακή λύση. Για να είναι όμως λύση με προοπτική θα έπρεπε να φέρει τα πάνω κάτω.
Μπορούν πρωτοκλασάτοι υπουργοί να μείνουν εκτός ή να πάνε σε υπουργεία που δεν θέλουν;
Μπορούν να βρεθούν άφθαρτα πρόσωπα που να συμβολίζουν τη διάθεση άλλης πορείας;
Μπορεί να αλλάξει η πολιτική της ΝΔ σε κρίσιμα ζητήματα που όχι απλά δεν "περνάει" αλλά καταφανώς οδηγεί τη χώρα σε αδιέξοδα;

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι άλλη επιλογή. Είναι η ίδια!
Ποιο όραμα δηλ. είχαν και εμποδίστηκαν να το πραγματοποιήσουν;
Ποια "νέα" πολιτική έχουν αποδεικνύοντας ότι διδάχτηκαν από το χτες;
Ποια είναι τα δικά του "άφθαρτα" πρόσωπα και τι εκφράζουν, πώς αναδείχτηκαν;

Ο ΣΥΡΙΖΑ έπαιξε επί μακρόν, δια των ΜΜΕ, το ρόλο του κόμματος που θα φέρει τη "μεγάλη αλλαγή", δηλ. το κυβερνητικό μπλοκ ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό τον "μη αρχηγό" πλέον Αλαβάνο ή άντε έναν... τρίτον.
Αναγκάζεται όμως πλέον να επιστρέφει στον πραγματικό του ρόλο: ένα κόμμα λόμπι που θα πρέπει να στηρίξει έστω και δια αιμορραγίας στελεχών μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Οπότε, γιατί όχι και μια... οικουμενικότερη κυβέρνηση με τα υπουργεία Νέας Γενιάς, Εργασίας, Πολιτισμού και... Εξωτερικών;

Το ΚΚΕ δεν μπορεί να μπει σε τέτοια παιχνίδια. Οπότε η εύκολη λύση είναι άμυνα. Να περιχαρακωθούν από αυθόρμητες κινητοποιήσεις γιατί δεν ελέγχονται και θα πρέπει να παραδεχτούν ότι δεν μπορούν να τις καθοδηγήσουν. Και να επιβιώσουν (λχ με μικρή αύξηση) περιμένοντας 'καλύτερες μέρες'.
Η τακτική τους φαντάζει ορθή αλλά είναι η τακτική των στρατηγικά ανεπαρκών. Προσδοκούσαν τόσα χρόνια αλλαγές διεθνών συσχετισμών που δεν μπορούν να αρθρώσουν άποψη στηριγμένοι στις δικές τους δυνάμεις.

Οπότε; περίσκεψη, παρέμβαση σε ό,τι είναι δυνατόν και ενοποίηση όλων όσων αντιστέκονται. Χωρίς συγχωροχάρτια σε οποιονδήποτε, δεν είναι καιρός για εκπτώσεις. Χωρίς ελπίδες που δεν στηρίζονται στην πραγματικότητα. Χωρίς μικρομεγαλισμούς.

Για μένα η απόκρουση του προβοκάτορικου σχεδίου που την υλοποίηση του ανέλαβαν οι κουκουλοφόροι και οι (υπερ-κομματικοί και δια-κομματικοί) πάτρωνες τους είναι το μείζον. Ο διάλογος όσων αριστερών συναντηθούν σε αυτό, το επόμενο βήμα.