Κρυμμένες λέξεις, φανερά νοήματα

Είναι γεγονός ότι κάποτε η αριστερά στεκόταν υπερβολικά στις διεθνείς αναλύσεις. Μέχρι παρεξηγήσεως, που λένε.
Θυμάμαι τι έγραφε σε βιβλίο του για την αντιδικτατορική αντίσταση, το ΠΑΜ και το ΚΚΕ Εσωτερικού, ο Τάσος Δήμου: Συναντήθηκε, σε συνθήκες παρανομίας, με τον Αντώνη Μπριλλάκη που τον "καθοδηγούσε". Επί... ώρες (!) ο Μπριλλάκης έκανε ανάλυση της διεθνούς κατάστασης. Στα... άλλα θα περνούσαν... αργότερα! Αν σκεφτούμε ότι ο Δήμου είχε καλή γνώμη για τον Μπριλλάκη, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο πολύ μιλούσαν για τα "διεθνή" και πόσο λίγο για τα "εσωτερικά" οι... άλλοι.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και βασικά, για να μην ξεχνιόμαστε, η αριστερά ηττήθηκε και ξαναηττήθηκε. Και στο έδαφος της ήττας, όπως πάντοτε, την ιστορία την γράφουν και πάλι οι νικητές. Ένα από τα πρώτα που "ζήτησαν" λοιπόν ήταν να μιλάμε τη γλώσσα τους!

Αυτό όταν είσαι απολύτως γελοίος, όπως οι "εκσυγχρονιστές", 'φέρνει' την πρόταση της Άννας Διαμαντοπούλου να μιλάμε αγγλικά από κούνια! Αν είσαι στοιχειωδώς λιγότερο γελοίος και πρέπει να εξακολουθήσεις να το παίζεις αριστερός, ακριβώς για να εκτρέψεις όσους δεν αποδέχονται την ήττα κατ' αρχήν, αντιστέκονται στη συνέχεια και σκιαγραφούν ένα κόσμο ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τότε δεν μιλάς αμέσως αμερικάνικα αλλά αρχίζεις να "ξεχνάς" βασικές λέξεις και έννοιες και τις αντικαθιστάς από άλλες, "αποδεκτές".

Ποιος Μαρξ και ποιος Λένιν; Ό,τι ενέπνευσε, σηματοδότησε και συμβόλισε τις πραγματικές εξεγέρσεις του χθες πρέπει να σβήσει. Ό,τι βοηθά να κατανοήσουμε το σήμερα και πολύ περισσότερο να το ανατρέψουμε, πρέπει να εξοριστεί.

Τα Γκουαντανάμο της σκέψης κυριάρχησαν παντού! Ποιος ιμπεριαλισμός; Ποιο Κράτος και Επανάσταση; Ακόμη και σήμερα -εν μέσω μιας άγριας (καπιταλιστικότατης) κρίσης- οι αριστεροί του... συστήματος ζητούν διορθώσεις!

Αφού "ξέχασαν" ότι υπάρχει ιμπεριαλισμός και όλα τα παρεπόμενα, αφού ξέχασαν ότι ήθελαν επανάσταση και ό,τι απαιτούσε, τώρα "οργανώνουν" συμμαχίες κατά του... νεοφιλελευθερισμού και του... κερδοσκοπικού καπιταλισμού. Ό,τι δηλαδή λέει και ο Σόρος. Ό,τι περιέγραψε ως "λύση" για την κρίση με τα άρθρα του στο "Βήμα" στα τέλη του Γενάρη..

Ιδού η... "ουτοπία" τους! Ένας καπιταλισμός λιγότερο... καζινόβιος, λιγότερο... νεοφιλελεύθερος και λιγότερο... ηγεμονικός. Γιατί έχουν διαβάσει και Γκράμσι οι φωστήρες μας. Για αυτό βρήκαν... λίγο το να μιλούν για ιμπεριαλισμό και πλέον οι ΗΠΑ είναι "ηγεμονική" δύναμη. Έτσι το "είδε" πέρυσι τέτοιον καιρό το συνέδριο του ΣΥΝ. Διαπίστωσαν πάντως ότι κάτι αλλάζει: δεν είναι πλέον "η μόνη ηγεμονική δύναμη" αλλά υπάρχει και "ανταγωνισμός".

Δεν θέλω να είμαι άδικος! Σε ένα σωρό σελίδες με τέτοιες "αναλύσεις" κάπου είδα και μια λέξη για "ταξικές" ανισότητες. Πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε: ακόμη και τώρα που "ξέχασαν" ότι υπάρχουν τάξεις θυμούνται ότι υπάρχει "ταξικότητα". Προφανώς αυτό ήταν το κόκαλο που ζήτησαν οι ΣΥΡΙΖΑτοι για να κουνήσουν την ουρά τους στα σχέδια του ΣΥΝ, του ΠΑΣΟΚ και των ΗΠΑ.

Ε, ναι! Των ΗΠΑ. Δεν πάει πολύ να λογοκρινόμαστε όλοι μας;

Αλήθεια, μιας και τα λέμε όλα, δεν είναι "παράλογο" οι "κομμουνιστικές" συνιστώσες στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να είναι η... ΚΟΕ και η ΑΚΟΑ; Ούτε καν η ιταλική... Επανίδρυση δηλαδή; Γίνομαι αμέσως σαφής. Το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ "λειτούργησε" όταν ως... αριστερό ρεύμα του ΚΚΕ προσπάθησε να το... "κλείσει". "Λειτούργησε" εγκλωβίζοντας νεανική αμφισβήτηση και ριζοσπαστικότητα. "Τελείωσε" όμως, υποκύπτοντας -ευθύς εξαρχής- στη νεοταξίτικη μετάλλαξη, μετατρέποντας, σε μια νύχτα, τους "κομμουνιστές" που έφευγαν από το ΚΚΕ σε "αριστερούς". Τώρα το παιχνίδι δεν το κάνουν... Γκραμσιανοί σαν τον Λαφαζάνη, αλλά άλλοι, πατενταρισμένοι, σαν κι αυτούς που το Εσωτερικό έστελνε στο Ινστιτούτο Γκράμσι του Μπερλίνγκουερ.

Σε πείσμα όλων των... Γκραμσιανών όμως (από τον Γιάννη Βούλγαρη του Κύρκου και των εκσυγχρονιστών, μέχρι τον Παναγιώτη Λαφαζάνη του κάποτε ΚΚΕ και τον Ρούντι Ρινάλντι της ακόμα ΚΟΕ) είμαστε πολλοί αυτοί που δεν βλέπουμε στις... ΜΚΟ και τις ανεξάρτητες Αρχές την κοινωνία των πολιτών και ακόμη περισσότεροι αυτοί που βλέπουμε τον ιμπεριαλισμό στις δολοφονικές επιθέσεις του Ισραήλ, στους βομβαρδισμούς της Σερβίας, στον αποκλεισμό της Κούβας και στους σχεδιασμούς για επίθεση στο Ιράν, στη Ρωσία και την Κίνα.

Για τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, το σημερινό πολιτικό διακύβευμα είναι να μην τους... "βλέπουμε". Να μιλάμε με τις λέξεις που θέλουν. Να είμαστε "ενωτικοί" για να μην... απομονωθούμε. Να είμαστε "λογικοί" για να μας... καταλαβαίνει ο κόσμος. Να είμαστε "σύγχρονοι" για να φαίνεται ότι είμαστε της... προόδου.

Ε, λοιπόν, άλλη μια φορά δεν πρέπει να τους κάνουμε το χατήρι. Ας αφήσουμε τους Ιούς μόνους ειδικούς στη διαλεκτολογία της Pax Americana.

ΥΓ. Επιτρέψτε μου να αφιερώσω αυτό το κείμενο στον Π. Λαφαζάνη και τον Γ. Μηλιό. Επειδή όταν μιλούν "εκτός" είναι... κομμουνιστές αλλά όταν μιλούν "στα όργανα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ" χαράζουν γραμμή χωρίς να ξεχνούν τον... αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων.

Όσο πολλοί κι αν είμαστε, το καπιταλιστικό σύστημα μας θέλει "μεμονωμένους"

Πολλοί και πρώτοι απ' όλους οι "αστέρες" των ΜΜΕ... τρελαίνονται όταν μιλούν για ανθρώπους που θέτουν συλλογικά αιτήματα. Επειδή παραέγιναν... λάιφ στάιλ τα πράγματα αλλά οι περισσότεροι περνάμε κάθε χρόνο και χειρότερα, είναι καιρός να πούμε δυο - τρεις κουβέντες.

Δεν τους "αρέσουν" τα μπλόκα λοιπόν, δεν τους "αρέσουν" οι απεργίες, δεν τους "αρέσουν" οι όποιες κινητοποιήσεις αλλά ούτε λόγος από αυτούς τους... ειδήμονες για το πώς "ακούγεται" όποιος ζητάει το δίκιο του.

Μου θυμίζουν τα παπαγαλάκια του συστήματος που σε πρώτη ευκαιρία, δεκαετίες τώρα, ψελλίζουν κάτι για τους... Γιαπωνέζους εργαζόμενους που όταν "απεργούν" φοράνε απλώς ένα περιβραχιόνιο που "δηλώνει" ότι είναι "απεργοί" και πάνε κανονικά στη δουλειά τους! Πώς κερδίζουν όμως τα δίκια τους; Πώς "πείθεται" ο "αρμόδιος" ότι πρέπει να δικαιωθούν; Αυτό οι παπαγάλοι μας "ξεχνούν" να το πουν!

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν. Δέκα χιλιάδες τρακτέρ σε πορεία διαμαρτυρίας από την Καρδίτσα μέχρι τον Μπράλο δεν είναι βέβαιο ότι κάνουν τον κάθε Χατζηγάκη να ιδρώσει. Δυο χιλιάδες "έργαλεία" όμως σε δυο τρία μπλόκα προσεκτικά επιλεγμένα κατεβάζουν κάθε υπουργό από το βάθρο του. Κατά τα άλλα, όλα αυτά τα επικοινωνιακά για σχεδιασμούς και προγραμματισμούς στην αγροτική οικονομία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τα έχουν πρόχειρα όταν είναι αντιπολίτευση ενώ δεν τα... εφαρμόζουν όταν είναι κυβέρνηση.

Ή, για να ξαναγυρίσουμε στο πολιτικό, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι, εναλλάξ, υπέρ των αγροτικών κινητοποιήσεων όταν οι... άλλοι είναι στην κυβέρνηση και εναντίον τους όταν κυβερνούν οι... ίδιοι. Αφήστε πια την περίφημη κρίση. Ποιος δεν βλέπει ότι τα "μέτρα" έχουν στόχο την ενίσχυση των πυλώνων του συστήματος που καταρρέουν ενώ δεν προσφέρουν ούτε το ελάχιστο στους εργαζόμενους που πλήρωσαν χτες και καλούνται σήμερα να ξαναπληρώσουν;

Μικροαστισμός και ανυπαρξία ενός επαναστατικού κόμματος που θα ενοποιεί τις επιμέρους κινητοποιήσεις και θα θέτει δια αυτών και μέσα από αυτές το ζήτημα μιας άλλης εξουσίας, οδηγούν στη σημερινή εικόνα: Οι κινητοποιήσεις σε οποιοδήποτε κλάδο έχουν πιθανότητα επιτυχίας μόνο όταν υπάρχει ευρύτερο οικονομικό και κοινωνικό κόστος. Αλλά, ταυτόχρονα δυστυχώς, κάθε κλάδος -και με τις στρεβλώσεις στην εκπροσώπησή του που μεθοδεύει το σύστημα- θεωρεί το "δικό" του αγώνα δίκαιο και "αδικες" τις κινητοποιήσεις των "άλλων".

Δια των ΜΜΕ και των μισθωμένων τελάληδων του συστήματος, οι κινητοποιήσεις προβάλλονται μόνο εντασσόμενες στις αντιπολιτευτικές κινήσεις που έχουν την "έγκρισή" τους και την ίδια τη στιγμή της προβολής αρχίζει ο βομβαρδισμός των ίδιων των κινητοποιούμενων και ευρύτερα της "κοινής γνώμης" με τα γνωστά τροπάρια της "σύνεσης" και των "γενικότερων παραγόντων" που πρέπει να ληφθούν υπόψη.

Αναλύσεις της πλάκας βγαίνουν πάλι από τα συρτάρια και αναλυτές ελαστικής... άποψης, για να προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των εργοδοτών τους, πουλάνε "γνώση" σε βάρος των εκάστοτε κινητοποιούμενων. 'Ετσι, για παράδειγμα, "χρειάζονται" πολυήμερες απεργίες των τραπεζοϋπαλλήλων για 30 ευρώ αύξηση μηνιαίως ενώ τα "στελέχη" των τραπεζών παίρνουν μπόνους και πριμ και μαύρα για να μην... προβλέπουν την οικονομική κρίση, για να διακινούν... τοξικά ομόλογα και να μπορούν απερίσπαστοι να... παρακολουθούν τον κόσμο της εργασίας να ζει κάθε χρόνο και χειρότερα.

Δεν χρειάζονται... προφητικές ικανότητες για να βλέπουμε το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και την κλυδωνιζόμενη Νέα Τάξη του.

Χρειάζεται όμως να βγούμε λίγο από το καβούκι μας για να αντιληφθούμε ότι οι λύσεις δεν έρχονται απλά με "νομοθετικές ρυθμίσεις" και δεν είναι απλό ζήτημα προσώπων, Ομπάμα ή Μπους, Χατζηγάκης ή Χρυσοχοϊδης, και δεν λέω άλλα γιατί θα παραγίνει κωμωδία μια πολύ σοβαρή υπόθεση