Κρυμμένες λέξεις, φανερά νοήματα

Είναι γεγονός ότι κάποτε η αριστερά στεκόταν υπερβολικά στις διεθνείς αναλύσεις. Μέχρι παρεξηγήσεως, που λένε.
Θυμάμαι τι έγραφε σε βιβλίο του για την αντιδικτατορική αντίσταση, το ΠΑΜ και το ΚΚΕ Εσωτερικού, ο Τάσος Δήμου: Συναντήθηκε, σε συνθήκες παρανομίας, με τον Αντώνη Μπριλλάκη που τον "καθοδηγούσε". Επί... ώρες (!) ο Μπριλλάκης έκανε ανάλυση της διεθνούς κατάστασης. Στα... άλλα θα περνούσαν... αργότερα! Αν σκεφτούμε ότι ο Δήμου είχε καλή γνώμη για τον Μπριλλάκη, μπορούμε να καταλάβουμε πόσο πολύ μιλούσαν για τα "διεθνή" και πόσο λίγο για τα "εσωτερικά" οι... άλλοι.

Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και βασικά, για να μην ξεχνιόμαστε, η αριστερά ηττήθηκε και ξαναηττήθηκε. Και στο έδαφος της ήττας, όπως πάντοτε, την ιστορία την γράφουν και πάλι οι νικητές. Ένα από τα πρώτα που "ζήτησαν" λοιπόν ήταν να μιλάμε τη γλώσσα τους!

Αυτό όταν είσαι απολύτως γελοίος, όπως οι "εκσυγχρονιστές", 'φέρνει' την πρόταση της Άννας Διαμαντοπούλου να μιλάμε αγγλικά από κούνια! Αν είσαι στοιχειωδώς λιγότερο γελοίος και πρέπει να εξακολουθήσεις να το παίζεις αριστερός, ακριβώς για να εκτρέψεις όσους δεν αποδέχονται την ήττα κατ' αρχήν, αντιστέκονται στη συνέχεια και σκιαγραφούν ένα κόσμο ανατροπής της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, τότε δεν μιλάς αμέσως αμερικάνικα αλλά αρχίζεις να "ξεχνάς" βασικές λέξεις και έννοιες και τις αντικαθιστάς από άλλες, "αποδεκτές".

Ποιος Μαρξ και ποιος Λένιν; Ό,τι ενέπνευσε, σηματοδότησε και συμβόλισε τις πραγματικές εξεγέρσεις του χθες πρέπει να σβήσει. Ό,τι βοηθά να κατανοήσουμε το σήμερα και πολύ περισσότερο να το ανατρέψουμε, πρέπει να εξοριστεί.

Τα Γκουαντανάμο της σκέψης κυριάρχησαν παντού! Ποιος ιμπεριαλισμός; Ποιο Κράτος και Επανάσταση; Ακόμη και σήμερα -εν μέσω μιας άγριας (καπιταλιστικότατης) κρίσης- οι αριστεροί του... συστήματος ζητούν διορθώσεις!

Αφού "ξέχασαν" ότι υπάρχει ιμπεριαλισμός και όλα τα παρεπόμενα, αφού ξέχασαν ότι ήθελαν επανάσταση και ό,τι απαιτούσε, τώρα "οργανώνουν" συμμαχίες κατά του... νεοφιλελευθερισμού και του... κερδοσκοπικού καπιταλισμού. Ό,τι δηλαδή λέει και ο Σόρος. Ό,τι περιέγραψε ως "λύση" για την κρίση με τα άρθρα του στο "Βήμα" στα τέλη του Γενάρη..

Ιδού η... "ουτοπία" τους! Ένας καπιταλισμός λιγότερο... καζινόβιος, λιγότερο... νεοφιλελεύθερος και λιγότερο... ηγεμονικός. Γιατί έχουν διαβάσει και Γκράμσι οι φωστήρες μας. Για αυτό βρήκαν... λίγο το να μιλούν για ιμπεριαλισμό και πλέον οι ΗΠΑ είναι "ηγεμονική" δύναμη. Έτσι το "είδε" πέρυσι τέτοιον καιρό το συνέδριο του ΣΥΝ. Διαπίστωσαν πάντως ότι κάτι αλλάζει: δεν είναι πλέον "η μόνη ηγεμονική δύναμη" αλλά υπάρχει και "ανταγωνισμός".

Δεν θέλω να είμαι άδικος! Σε ένα σωρό σελίδες με τέτοιες "αναλύσεις" κάπου είδα και μια λέξη για "ταξικές" ανισότητες. Πρέπει να τους το αναγνωρίσουμε: ακόμη και τώρα που "ξέχασαν" ότι υπάρχουν τάξεις θυμούνται ότι υπάρχει "ταξικότητα". Προφανώς αυτό ήταν το κόκαλο που ζήτησαν οι ΣΥΡΙΖΑτοι για να κουνήσουν την ουρά τους στα σχέδια του ΣΥΝ, του ΠΑΣΟΚ και των ΗΠΑ.

Ε, ναι! Των ΗΠΑ. Δεν πάει πολύ να λογοκρινόμαστε όλοι μας;

Αλήθεια, μιας και τα λέμε όλα, δεν είναι "παράλογο" οι "κομμουνιστικές" συνιστώσες στο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να είναι η... ΚΟΕ και η ΑΚΟΑ; Ούτε καν η ιταλική... Επανίδρυση δηλαδή; Γίνομαι αμέσως σαφής. Το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΝ "λειτούργησε" όταν ως... αριστερό ρεύμα του ΚΚΕ προσπάθησε να το... "κλείσει". "Λειτούργησε" εγκλωβίζοντας νεανική αμφισβήτηση και ριζοσπαστικότητα. "Τελείωσε" όμως, υποκύπτοντας -ευθύς εξαρχής- στη νεοταξίτικη μετάλλαξη, μετατρέποντας, σε μια νύχτα, τους "κομμουνιστές" που έφευγαν από το ΚΚΕ σε "αριστερούς". Τώρα το παιχνίδι δεν το κάνουν... Γκραμσιανοί σαν τον Λαφαζάνη, αλλά άλλοι, πατενταρισμένοι, σαν κι αυτούς που το Εσωτερικό έστελνε στο Ινστιτούτο Γκράμσι του Μπερλίνγκουερ.

Σε πείσμα όλων των... Γκραμσιανών όμως (από τον Γιάννη Βούλγαρη του Κύρκου και των εκσυγχρονιστών, μέχρι τον Παναγιώτη Λαφαζάνη του κάποτε ΚΚΕ και τον Ρούντι Ρινάλντι της ακόμα ΚΟΕ) είμαστε πολλοί αυτοί που δεν βλέπουμε στις... ΜΚΟ και τις ανεξάρτητες Αρχές την κοινωνία των πολιτών και ακόμη περισσότεροι αυτοί που βλέπουμε τον ιμπεριαλισμό στις δολοφονικές επιθέσεις του Ισραήλ, στους βομβαρδισμούς της Σερβίας, στον αποκλεισμό της Κούβας και στους σχεδιασμούς για επίθεση στο Ιράν, στη Ρωσία και την Κίνα.

Για τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό, το σημερινό πολιτικό διακύβευμα είναι να μην τους... "βλέπουμε". Να μιλάμε με τις λέξεις που θέλουν. Να είμαστε "ενωτικοί" για να μην... απομονωθούμε. Να είμαστε "λογικοί" για να μας... καταλαβαίνει ο κόσμος. Να είμαστε "σύγχρονοι" για να φαίνεται ότι είμαστε της... προόδου.

Ε, λοιπόν, άλλη μια φορά δεν πρέπει να τους κάνουμε το χατήρι. Ας αφήσουμε τους Ιούς μόνους ειδικούς στη διαλεκτολογία της Pax Americana.

ΥΓ. Επιτρέψτε μου να αφιερώσω αυτό το κείμενο στον Π. Λαφαζάνη και τον Γ. Μηλιό. Επειδή όταν μιλούν "εκτός" είναι... κομμουνιστές αλλά όταν μιλούν "στα όργανα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ" χαράζουν γραμμή χωρίς να ξεχνούν τον... αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων.